Avonturen semi-live-blog #1

Ik zat bij het raam te kijken naar de regen die maar niet leek op te houden toen er een * pling * geluid uit mijn laptop kwam die op tafel stond. Dat geluid maakt hij wel vaker op het moment dat ik een e-mail van iemand ontvang. Het lezen van e-mails is één van mijn lievelingshobby’s dus ik rende naar mijn laptop om te kijken van wie het zou zijn. Het was van Jeannette.

“Hallo René!

Ik zit vol spanning te wachten.

Daarom vraag ik toch voor de zekerheid maar even of alles goed is gegaan?

Want ik raak natuurlijk verwend als je de eerste keren zo snel de bundels, kalender en gedichten opgestuurd hebt.

Als het goed gaat, wacht ik geduldig nog even af.

Groetjes!

Jeanette”

Een leuk mailtje, vond ik. Maar ook bekommerde ik me om Jeannette. Langdurige spanning kan uiteindelijk leiden tot een burn-out en dat gun ik haar allerminst. Laat staan dat ík het op mijn geweten zou hebben. Ik mailde haar direct terug met als voornaamste doel haar gerust te stellen en als secundair doel haar te informeren over de exacte leverdatum: 9 november.

De constatering die Jeannette deed was meer dan juist. De verkoop van Avonturen Wachten Niet 2 is begonnen op 28 september en de verwachte leverdatum is 9 november. De wiskundige genie (of iemand die een kalender heeft en tot 6 kan tellen) rekent in een oogwenk uit dat er tussen de start van de verkoop en de daadwerkelijke levering 6 weken zit. Met voorgaande bundels en dat soort toestanden ging dat een stuk sneller. Waarom, hoorde ik je al vragen voordat ik dit überhaupt had getypt…

De belangrijkste reden is dat ik die burn-out die ik Jeanette allerminst gun, mezelf ook niet gun. Toen het eerste deel van Avonturen Wachten Niet uitkwam, was er zelfs helemaal geen voorverkoop. Ik kreeg de boeken van de drukker op de dag dat de verkoop startte. Er kwam een zondvloed van bestellingen over me heen en ik was op dat moment precies nog nergens op voorbereid. Regeren is vooruitzien hoor je mensen wel eens zeggen. Op dat moment was ik een verrekt slechte regent. In de periode vóórdat alles op de post kan, moet er behoorlijk veel gebeuren en is er veel waar je (of eigenlijk ik) aan moet denken. Voldoende enveloppen, genoeg inkt voor de adresstempel, voldoende ruimte om alles neer te zetten is ook niet onhandig, voldoende adreslabels om de adressen op te printen en vooral ook voldoende tijd.

In de eerste twee weken van de verkoop van de eerste editie werden er circa 1600 verkocht. Eén boekje op de post doen is niet zoveel werk. Maar wanneer het er 1600 zijn, moet je alles wat je doet ook precies 1600 keer doen. 1600 keer adreslabels printen, 1600 port betaald stempels stempelen, 1600 premiums in 1600 zakjes doen en die vervolgens weer met 1600 boekjes in 1600 enveloppen die vervolgens allemaal dichtgeplakt moeten worden. Heel veel boekjes signeren + speciale groetjes doen. Ik denk dat je mijn punt begrijpt. Dat duurt wel even. Hieronder zie je twee gave foto’s van februari 2022.

Als je even flink doorwerkt is dat in een paar dagen wel te doen. Maar dat doorwerken gaat ook ten koste van dingen waar je dan geen tijd meer voor hebt. Of minder. Bij ál die bestellingen zitten namelijk ook met regelmaat bestelnotities. Sommige zijn kort en grappig, maar andere notities zijn uitgebreid en serieus met mooie, indrukwekkende verhalen. Tijdens het inpakken van de bestellingen wil ik voor het lezen van al die notities tijd nemen. Je zit soms zo 2 volle dagen de meest persoonlijke verhalen te lezen van mensen die ik helemaal niet ken. Dat is heel bijzonder.

Waar ik dit keer ook ein-de-lijk eens de tijd voor heb gehad/genomen, is een bezoek aan de drukker om te kijken hoe de boeken worden gemaakt. Dat deed ik gisteren. Al sinds 2017 druk ik mijn boeken bij dezelfde drukker (Practicum in Soest). De romanticus zou mij daar een kind aan huis noemen, iemand met minder romantische aspiraties zou mij daar gewoon een vaste klant noemen. Gisteren waren ze bezig met een heel leuk onderdeel van het proces: de folie op de kaft persen. Er stonden een paar grote machines die eruit zagen alsof ze gebouwd zijn in de jaren 60. Met zwaar metaal en grote draaiknoppen. Die machines werden bediend door een meneer die René heette. ‘Hoi ik ben René’, zei hij. ‘Ik ook’ zei ik terug. Ik besef terwijl ik dit opschrijf dat dat helemaal niet per se heel grappig was, maar op dat moment moesten we er wel om lachen. Raar hoe dingen soms lopen.

Naast de machine lag een stapeltje met gedrukte kaften (zie onder). Het was voor het eerst dat ik zag hoe de kleur groen die we hebben gekozen exact combineerde met de goud-koperkleurige luchtballon die er met folie opgedrukt wordt. ‘Echt een deftig ding’ zei ik tegen Hans. ‘Mooi, hè’ zei Hans terug. René zei niets. Die was gewoon weer aan het werk gegaan. Anders komt het nooit af.

Na de foliedruk wordt het boek ingehangen (dat zei Hans, ik heb geen idee wat het betekent, maar ik knikte toen hij het zei) en gebonden. Over ongeveer 2 weken is hij helemaal klaar en worden de boeken geleverd. Dan ga ik ze samen met de premium prints en de pleepoëzie in kartonnen boekverpakkingen doen. Die gaan dan weer in kratten. Die kratten gaan in karren. Die karren gaan in een bus of een vrachtwagentje en dán komen ze jouw kant op. Kort verhaal lang: geen stress en alles volgens planning.

Einde spreekbeurt!

ps: als je vaker updates wil, laat dan hieronder je e-mailadres achter!!!!!