In de trein met Jo

Ik denk dat ik slaag krijg van mijn vriendin maar ik vind dit een leuke foto dus boeie van die blauwe plekken die ik morgen heb.

Altijd als ik in de trein zit denk ik aan het gedicht ‘Echtpaar in de trein’ van Willem Wilmink. Toen ik een jaar of 9 was liet mijn moeder dat gedicht aan me lezen. Het was (denk ik) voor het eerst dat ik onder de indruk was van een geschreven tekst. Dat moment vergeet ik nooit meer. Zó accuraat en mooi beschreven in kraakheldere taal. Als ik samen met Jolien in de trein zit wil ik, door dat gedicht, altijd het verleden uitrijden met Jolien tegenover mij, zodat zij de toekomst inrijdt. Nu ben je vast heel benieuwd naar het gedicht. Het staat hieronder, schitterend, niet waar?

Echtpaar in de trein

voor Wobke

Met de allerliefste in een trein
kan aangenaam en leerzaam zijn.
De prachtig vormgegeven stoel
geeft allebei een blij gevoel.

Voor ‘t verre reisdoel kant en klaar
zit ik dus tegenover haar.
De trein maakt zijn vertrouwd geluid
en zij rijdt vóór-, ik achteruit.

We zien dezelfde dingen wel,
maar ik heel traag en zij heel snel.
Zij kijkt tegen de toekomst aan,
ik zie wat is voorbijgegaan.

Zo is de huwelijkse staat:
de vrouw ziet wat gebeuren gaat,
terwijl de man die naast haar leeft
slechts merkt wat zijn beslag al heeft.

Van nieuw begin naar nieuw begin
rijdt zij de wijde toekomst in,
en ik rij het verleden uit.
En beiden aan dezelfde ruit.